मेरो फूलबारी

अनवरत गित सुन्ने क्रममा सुनेका यि आधुनिक गीत निकै राम्रा छन् :

1. उठ उठ, उठेनौ भने अरुले कुल्चि दिन्छ
2. सडकको छेउमा वसी रुँदै छु म एउटा,
   मलाई पनि देखि देउन सव्लाई दैख्ने देउता

थाहा छैन कसले लेखेको हो, कसले गाएको हो, नेपाली एफ एममा वजेका केही रमाईला नेपाली आधुनिक गितका हरफहरु:
"अपुरो छु म आधा कविता, हेरी वस्छु आफ्नै रमिता" - "आवो आवो यादहरु हो, आवो; म निदाएको छैन, कोट्ले फेर्दै छु"

समयले कसैलाई पर्खिदैन, न त यसलाई रोक्न नै सकिन्छ। यो त हिडिरहन्छ निरन्तर। यसरी चलयमान समयमा धेरै घटना घट्छन् , कतिपय सम्झिन सकिन्छ त कतिपय सकिन्न। आज कुरा गर्नलागेको घटना म सायदै भुल्छु होला।

मामाघर सेर्ना (ओखलढुङ्गा) जानलाई मेरो घर सल्यान (सोलुखुम्वु) वाट हिड्नेलाई ५ - ६ घन्टाको वाटो होला। प्राय: चाढपर्वमा मावल गईन्थ्यो। मामाघर जान भने पछि हुरुक्कै हुन्थ्यौं हामीहरु। मिठो मिठो खान पाईने र भान्जा भान्जीलाई टिका लगाएर पैसा दिने चलनले पनि मामाघर जान हानाथाप हुन्थ्यो दाइ दिदीहरु विच। कान्छो परेको कारणले होला मैले भने धेरै पटक मौका पाउँथें ।

एक पटक म वुवा आमाको साथमा मावल जान पाएको थिएँ। मेरो मावली वेसीमा परेकोले जाँदा नेचा डाँडाको शिरवाट सेर्नाको पुच्छारसम्मको ओरालो जानुपर्छ। विचमा आउँछ मगर गाउँ। आउँदा भने उही मगर गाउँसहितको उकालो । त्यही उकालोमा विसाउने कैयन चौतारीहरु छन् । दशैमा त अझ लिंग्गे पिङ् हाल्छन् त्यो गाउँमा । आहा कत्ति रमाईलो हुन्थ्यो। मावलवाट उकालो सुरुगर्दा मगरगाउँ आउनु अघि देविथान माथि एक वरको रुख सहितको चौतारी छ। हो त्यो विसौनीमा केहीवेर विसाएर थप उकालो सुरु गर्नासाथ वुवाले सुरु गर्नुभएको थियो, अँग्रेजीमा प्रश्नहरु गर्न:

प्र: ह्वाट ईज योर नेम ?

उ: माई नेम ईज नोवल ।

प्र: हाउ ओल्ड आर यु ?

उ: आई एम 'नायन' (९) यर्स ओल्ड ।

.......

प्र: ह्वेर आर यु गोईन्ग नाउ?

उ: आएन वुवा ।

....

म कक्षा ४ कक्षा पढ्थें ९ वर्षको हुँदा। सरकारी स्कूलमा अंग्रेजी विषय ४ क्लासवाट सुरु गरिन्छ । त्यही भएर म बुवाका सवै प्रश्नहरुको जवाफ दिन सकिरहेको थिईन। फेरी हाम्रो अंग्रेजी विषयको पढाईमा स्पिकिङ्लाई महत्व दिईन्न। त्यो मैले नजानेको प्रश्नको उत्तर वुवाले यसरी दिनु भएको याद छ: "आई एम गोईन्ग टु सल्यान" ।

यसरी मेरो अंग्रेजी भाषासँगको लुकामारी १७ वर्ष अघि सुरु भएको थियो । समयको उतारचढावसँगै म फ्रान्स आएको पनि २ वर्ष पुग्नै लागेको छ । केही फ्रेन्च भाषा सिकेको त छु, तर पनि गार्ह्रो महसुस हुन्छ विशेष गरी शव्द उच्चारणमा। ए आई टी ( थाईल्यान्ड ) मा म्याडम जिनेटसँग फ्रेन्च सिकेको थिएँ। उ वेला म्याडमले प्रश्न गर्नु हुन्थ्यो:

प्र: भू भू जापले कम ? (What is your name ?)

उ: जमापेल नोवाल ।

प्र: भू ज्याभिते उ? (Where do you live ?)

उ: ज्याभित आलाईते ।

प्र: द्यू एत् भू ? (Where are you from?)

उ: ज भे ओ नेपाल ।

हा हा हा हा म्याडम हाँस्नु भयो । मेरो उत्तर त "म नेपाल जादै छु" भन्ने पो परेछ । खासमा म दुईवटा वाक्यहरुमा झुक्केको थिएँ।

१) ज भे ओ नेपाल

र

२) ज भिआँ द्यू नेपाल ।

अरु साथीहरु पनि यि वाक्यहरुसँग झुक्किएकोले म्याडमले नयाँ आईडिया निकालेर नझूक्किने गरि सिकाउँनु भएको थियो। उहाँ वाक्यसँगै हातको ईसाराले नाँच्नु भएको थियो। "ज भे ओ नेपाल" भन्दा हात शरीर भन्दा पर लैजाने र "ज भियाँ द्यु नेपाल" भन्दा हात परवाट शरीर तिर ल्याउने किसिमको नाँच । अनि त कहाँवाट झुक्किनु नि हा हा हा ।

कपाल फूलेका फ्रेन्चहरुले समेत मेरो अफिस नजिकैको कोठामा अंग्रेजी भाषा सिकेको देख्दा झन रमाईलो लागेर आउँछ। होला मलाई अझै केहि वर्ष लाग्ला फ्रेन्चमा बोल्न तर तिनीहरुको उमेर भन्दा त निकै अघाडि नै आउलानी भन्ने आशा गर्दै मेरा प्रयासहरु अघि वढ्दै छन् । भाषा सिक्नु सुरुमा वाध्यता लागे पनि अहिले रहर वनेर उर्लेको छ। जे होस यिनै दुई वाक्यहरु ( "आई एम गोईन्ग टु सल्यान" र "ज भिआँ दु नेपाल") मेरा अंग्रेजी र फ्रेन्च भाषासँग लुकामारी खेल्दाका कोषेढूङ्गा बनेर वसिरहेका छन्, रमणिय भूतको याद दिलाउँदै ।

नेपाली ईतिहासको यो कालखण्डमा सहिद शव्दको अर्थ फरक पर्न लागेको देखिन्छ। सडक दुर्घटनामा परेर जिवन गुमाउनेहरु, कुटपिटका घटनामा ज्यान गुमाउनेहरुलाई सडक नै रोकेर सहिद घोषणा गर्न दवाव दिने प्रवित्ति वढेको देखिन्छ। त्यसै भएर होला शहीद घोषणाको माग गर्नेहरु प्रहरी खोरमा जस्ता समाचारहरु आउन थालेका छन्। वास्तवमा सहिद भन्ने कुरा त घटना सुन्दै आफसेआफ महसुस हुनु पर्ने हो। जो देसको लागि हाँसिहाँसि ज्यानदिन्छ उ पो सहिदको हकदार हुन्छ त। सहिद घोषणा गर भनेर भन्नुपर्ने स्थिती त नआउनु पर्ने हो । यस्तो स्थिति किन आयो भन्ने कुरा पनि उत्तिकै महत्वपूर्ण छ। सुविधा पाईने भएकोले साधारण घटनामा ज्यान जाने मानिसहरुलाई पनि सहिद घोषणा गर्न दवाव दिने प्रवित्तिको वढेको देखिन्छ।यस्तो प्रवित्तिले हाम्रा तमाम सहिद प्रति खिल्ली उडाउने डर वढेर गएको महसुस यो ज्यानलाई लागेको छ।

यस्ता कैयन घटना पस्चात एक लेख लेख्न मन लाग्यो जसमा मैले राजनितिक तरलतालाई कसरि अपराधिहरुले दुरुपयोग गर्न सक्छन् भन्ने पाठ दिनु थियो। यसै बमोजिम 'सहिद बिर्खबहादुर' भन्ने लेखको जन्म भएको हो। यस कथामा दैनिक ज्याला गरेर गुजारा गर्ने विर्खवहादुरलाई अपराधीहरुले राजनितिक दलको वन्दको दिन सहिद कसरी वनाएका छन् भनेर देखाइएको छ। के राजनितिक प्रसयमा सहिद वनाईने चलन राम्रो हो त? यो प्रश्न पाठक माझ तेर्साउने मेरो धेय थियो। यसै वमोजिम यो लेख धेरै अघाडि माईसंसारमा पठाएको थिएँ जुन आज प्रकासित भएछ। मैले दिन चाहेको उद्देश्य सवै पाठकहरु समक्ष पुग्न नसकेको महसुस यो लेखमा आएका प्रतिक्रियावाट वुझ्न सक्छु। आगामी लेखमा प्रस्तुतीलाई थप खार्न प्रयास गर्ने छु ।

माइसंसारमा हेर्ने भए यहाँ क्लिक गर्नुहोस।

-----------------------------------------------

नोवल निरौला / फ्रान्स

शुक्रबारको दिन आकाश बिहानैदेखि धुम्मिएको थियो। यो धुम्माई प्राकृतिक धुम्माई नभई टायरको धुवाँले भएको हुनाले शहरमा अमन चैन भएको भान कसैलाई पनि थिएन। बिहानैदेखि धुवाँ र ठाउँठाउँमा गुन्जिएका नाराले सहरको वातावरण खल्बलिएको थियो।

जिन्दावाद र मूर्दावादको नारा सुनिन्थ्यो, कतै नभए पनि टिभी र रेडियोहरुमा । छ्यापछ्याप्ति खुलेका टिभी रेडियोहरुका लागि यस्ता दिन त दशैं जस्तै हुन्छन्, सय जनाको समूहले नारा लगाउन नपाउँदै सम्पूर्ण सहरलाई त्यसको समाचार सुनाएर हजारौँ जनाको उपस्थिति भएको समाचार सुनाउँदै जनतालाई “साँचो सूचना” को अधिकार दिलाउन तत्पर देखिने गर्छन् समाचार माध्यमहरु। जनता र सरकार त्यही “साँचो सूचना” लाई आधार मानेर आन्दोलन व्यापक चर्केको लख काट्दै थिए।

जता-जता धुँवा निस्कन्थ्यो प्रहरीहरु तत्कालै सक्रिय भै हाल्थे, आधाघन्टा नबित्दै ती स्थलहरुमा पुगेर। यसरी छरिएको प्रहरी बलले सहरमा उनीहरुको उपस्थिति बाक्लो पारेको थियो र सरकार भनिरहेको थियो प्रहरीहरुलाई संयमित भएर काम गर्ने निर्देशन दिइएको छ - यस्तो लाग्छ अरु बेला संयमित नभई काम गरे पनि हुन्छ भन्ने निर्देशन दिइएको हुन्थ्यो। नत्र यो कुरा फलाक्नुको कारण बुझ्न सकिन्नथ्यो।

दिन ढल्कदै साँझ पर्न लाग्दा आन्दोलनकारीहरुको उपस्थिति मुख्य चोकतिर बढ्दै गयो। सरकारले निषेधित क्षेत्र घोषणा गरेका कारण प्रहरीबलहरु परिस्थितिलाई नियन्त्रणमा लिन निकै तम्तयार भएर बसेका देखिन्थे। झमक्क रात पर्न लागेको के थियो एक्कासी प्रदर्शनकारीले प्रहरीमाथि ढुंगा बर्साउन थालिहाले। सडकका बारहरु सदाको बन्दमा झै भाँचिन थाले। प्रदर्शनकारीले प्रहरीबललाई केही पछि हट्न बाध्य तुल्याए। यसबाट प्रदर्शनकारी झन् हौसिए र प्रहरीमाथि अझ प्रहार गर्न लागे। पटक-पटकको बन्दको अनुभव बटुलेका प्रहरीहरु पनि के कम, उत्तेजित प्रदर्शनकारीलाई अश्रुग्याँसले प्रहार गर्न थाले, हवाई फायर गर्न थाले । यसपछि त्यहाँ भागाभागको स्थिति बन्यो। कसैका चपल कसैका जुत्ता यत्रतत्र छरिएका देखिन्थे।

भोलि बिहानै १ दिने बन्दको समिक्षा गर्न र जनताको व्यापक समर्थन एवं सहभागिता भएको कुरा सार्वजनिक गर्न पत्रकार सम्मेलन आयोजना गरिएको थियो। अबदेखि बन्द, आन्दोलन र हडताल नगर्ने प्रतिबद्धतामा हस्ताक्षर गरेकोले गरेको यो पार्टीले यो ‘१ दिने छोटो बन्द’ आयोजना गरेर प्रतिवद्धतामा केही भएपनि अडिग रहेको भान जनतालाई दिइएको बताइने अपेक्षा गरिरहँदा हिजो रातिको प्रहरी दमनमा आफ्नो १ जना सक्रिय, निस्ठावान कार्यकर्ताको ज्यान गएको घटनाको विरोधस्वरुप उक्त व्यक्तिलाई सहिद घोषणा नगरुन्जेलसम्म आन्दोलन जारी राख्ने उनीहरुको कुराले फेरि पनि सहरवासीलाई दुःखी तुल्यायो। आज पनि सहरले उस्तै सास्ति भोग्नु पर्ने भयो। के थाहा, भोलि पनि यस्तै हुने हो कि, सबै जना माखो मार्दै र सिन्को भाँच्दै घरैमा बस्न बाध्य भए।

बन्द खुलाउन अनुभवी सरकारले समस्या समाधानको लागि दिउँसो नै एक समिति गठन गरी आन्दोलनकारीहरुलाई वार्तामा बोलायो। करिब २ घन्टाको वार्तापछि अबदेखि प्रहरी दमन नगर्ने प्रतिवद्धता जनायो साथै मृतक बिर्खबहादुरलाई सहिद घोषणा गरी आश्रित परिवारलाई १० लाख दिने घोषणा गर्‍यो । यसका साथै आन्दोलनकारीले तत्काल लागू हुने गरी बन्द फिर्ता लिने सम्झौता भएको पनि घोषणा गरियो।

बन्द खुलेको घोषणा पस्चात खुसी सहरवासीहरु बजारतिर किनमेल गर्न लागे। शनिबारको आधा दिन नै भएपनि पसल, व्यापार, रेस्टुरेन्ट आदि खोल्न थाले। यसैबीच ७ - ८ जनाको समूह एक रेस्टुरेन्टमा छिर्‍यो। उनीहरु सानो स्वरमा गफ गर्दै थिए:

“यार, तैंले पार्टी दिनुपर्छ आज”

“किन पार्टी दिनु नि ?”

“पार्टी त दिनै पर्छ नि । धन्य भोलिपल्ट बन्द थियो र बिहीबार राति तेरो कारले किचिएको त्यो ‘कुत्ता’लाई सहिद बनाएर सम्मानित गर्न पाइयो। नत्र ज्यानमारा भएर कति वर्ष जेलमा बस्नुपर्थ्यो। अनि तैंले पार्टी नदिए कस्ले दिन्छ त ?”

“त्यो त हो यार। अलिक ओभर पिइएछ त्यो रात। पार्टी त दिन्छु जसरी पनि। तिमीहरुलाई थ्याँक्स है, धन्न बचियो यो ‘केस’बाट।”

“वाइ द वे, त्यो कुत्ता भाग्यमानी रै छ। कहिल्यै पनि सोचेका थिएनन् होला भरियाका सन्तानले दश लाख हातमा आउँछ भनेर। ऊ आफै पनि सहिदको नामले कहलिने भो । भाग्यमा लेखेरै आएको रै’छ” - चुरोटको ठूटो सल्काउँदै कसैले भन्दै थियो।

“केटा हो, आज पनि ओभर दिने कि ?”

“हुन्न यार, अब त चेतिनु पर्छ। फेरि भोलि बन्द छैन यार, नत्र त…”

“हा हा हा….”

यसरी बिर्खबहादुर सहिद भएपश्चात् इतिहासले उसको पानामा एक नयाँ सहिद थप्यो, पार्टीले बाँकी दिन आधा झन्डा झुकायो र (केही) जनताले रेस्टुरेन्टमा खुसियाली मनाए। उता दैनिक काम गरेर जिविका गर्ने ‘सहिद बिर्खबहादुर’को परिवार ‘जलिरहेको-मनको-राप’मा निरन्तर बगिरहेको ‘आँसुरुपी-पानी’को सहायताले पाक्दै गरेको ‘सम्झनाको-च्याँख्ला’ छड्किएको आवाज मुखहरुबाट निकाल्दै थियो: ‘क्वाँ-क्वाँ’ र ‘सुँक्क-सुँक्क’ को तरङ्गमा।

*** समाप्त ***

भर्खरै वैवाहिक जिवनमा प्रवेश गरेका हाम्रा घनिष्ठ मित्र श्री विनोद चौधरी उर्फ 'थुरीभाइ' लाई धेरै धेरै वधाई एवं शुभकामना। पुल्चोक क्याम्पस सिभिल (२०५८ समूह) र AIT Environment (2008) वाट शिक्षा हासिल गरेका 'थुरीभाइ' भलिवलका भेटरान खेलाडि पनि हुन।

यि शव्दहरु लेखिरहँदा म वर्लिनको एक होस्टलमा छु। यो यस्तो ऐतिहासिक भूमी जहाँ हिटलरले लाखौं जुजहरुको हत्या गरेको ठाँउ हो। दोस्रो विस्वयुद्दको कुरुक्षेत्र नै रै छ यो सहर। धेरै छन् यहाँका अनुभवहरु । आज राति म पेरिसको लागि फ्लाईट लिँदैछु र त्यहाँ पुगे पछि सारा अनुभवहरु लेख्ने नै छु। 

म वर्लिनमा रहेको रात माईकल ज्याक्सन मरेको खवर यहाँ टेलिभिजनले देखाईरहेको छ। त्यसैले मेरो वर्लिन भ्रमण कुन वेला भएको थियो भनेर संझिन पनि सजिलो हुने भएको छ।

लौ वर्लिनवाट विदा

ठिक १ वर्ष अघि अर्थात २२ मे २००८, वत्तिहरु चम्कीरहेका थिए AIT मा :

तस्विर १: २२ मे २००८ को एक झलक 

दाईदिदीहरुसँग रमाइरहेका थिए भाइवहिनीहरु:

तस्विर २: भाइवहिनीहरुसँग रमाएका दाइदिदीहरु

आज समयले नेटो काटेको छ, २००९ को मे महिना को २१ पनि कटि सकेको छ। तस्विर १ मा देखाएको चक्र घुमेर सत्ता परिवर्तन गरिसकेको छ। हो सत्ता, किनकी सत्तामा मान्छे फेरिन्छन् तर  कुर्सि उहि  पद उहि। हिजो दाइदिदीहरु वसेका थिए ति कुर्सिहरुमा, आज हिजोका भाइवहिनीहरु। उस्तै कुर्सिहरु, उस्तै वातावरण तर फरक समय। 

"दिन न हो, आखिर आईजान्छ ढिलो चाँढो" [१] । आज प्यारा भाइवहिनीहरुको Graduation को समय आएको छ । [१] मा भनिए जस्तै  टाई, वुटमा सजिएर गाउन लगाउँदै छाति फुलाउदै हिड्ने दिन आएको छतिनीहरुको। थाईल्याण्डको प्रचन्ड गर्मिको पर्वाह नगरी शिर देखि पुछार ढाक्ने कालो गाउन लगाएर AIT को छहारीमा सैनिकको टुकडि जस्तै देखिने गरि हिड्ने समय आएको छ उनीहरुको । अझ आफन्तहरुको उपस्थितिले सुनमा सुगन्ध थप्न थालिसकेको हुनुपर्दछ। 

"त्यसै आउँदैनन् यि क्षणहरु: कैयन प्रहार खाईनुपर्छ प्रोफेसरहरुका, कैयौं रात नसुति विताईनु पर्छ, कैयौ दिनहरु भोकै विताईनु पर्छ, कैयन ग्लासको चिया, कफि सेलाईनु पर्छ, घरवाट 'कता हराएको आजभोलि' जस्ता वचन सुनिनु पर्छ, प्रिन्टरहरुसंग जुध्नु पर्छ, कुर्सिमै निदाउन सक्नु पर्छ, कोठालाई विरानो बनाई ल्यावलाई आफ्नो कोठा बनाउन सक्नुपर्छ, कम्यूटरको किवोर्डमा हातको छाप लागिनु पर्छ, दिन कुन र रात कुन विर्षिनु पर्छ, वर्ड र ल्याटेक्स संग जुध्न सक्नु पर्छ, 'कति ढिला गरेको खान जानलाई' भन्ने साथिहरुका प्रहारहरु सहन सक्नुपर्छ………………………." [१] ।

यस्तो दु:ख सकाएर आएको यो खुसियालीको उपलक्ष्यमा मेरो धेरै धेरै वधाइ साथै  सफल अनि उज्वल भविस्यको अग्रिम शुभकामना !!

References:

[१] Plulbari Blog. Retrieved on 21 May 2009 from http://phulbari.blogspot.com/2008/06/graduation-day.html 

१७ मे २००९

धेरै समय पस्चात भलिवल खेल्ने मौका मिल्यो। AIT मा २००७ मा खेलेको भलिवल पछिको खेल  थियो यो। १६ मे को दिन Complexe Sportif Jean Guimier, Rue Chabrol - Courneuve मा गैर आवासिय नेपाली संघ राष्ट्रिय समन्वय परिषद, फ्रान्स (Association des Nepalais et des Personnes d'Origine Nepalaise Residant en France) ले सो प्रतियोगिता आयोजना गरेको थियो।

१ बजे वाट सुरु हुने भएकोले त्यही समयमा पुग्ने गरि हिडेको थिएँ। Stade de France हुँदै RER B La courneue-Auber Villiers मा रोकिए पस्चात २४९ को वस लिएर Station Jean Mermoz-Henri Barbusse मा पुगियो। त्यसपछि निर्मल अर्याल दाइको सहयोगमा हलमा पुगियो।

समयसँगै निकै जना को जमघट भयो। भलिवल खेल्ने टिमको वनाईएको घोषणा पनि भयो।म पनि एउटा टिममा परेछु :)। को कस्तो खेल्छ, केहि थाहा नहुँदै वनेको हाम्रो टिम गजवकै थियो :)।जम्मा ६ टिम वनेका थिए। यसरी हेर्दा ३६ जना त खेलाडि मात्र थिए त्यहाँ। सवैजनाको गन्ति गर्ने हो भने  करिव ८० - ९० जनाको सहभागिता थियो। धेरै समय पछि नेपालीहरु बिच घुलमिल गर्न पाउँदा रमाईलो भै रहेको थियो।

1. नेपाली एकता समाज टिम
2. नेपाली फ्रेन्च आर्मी टिम
3. साउदि अरव आर्मी टिम
4. Courneuve टिम
5. हाम्रो वेनामे टिम
6. अर्को एक टिम

पहिलो खेल हाम्रो टिम र साउदि अरव आर्मी टिम को पर्यो। पहिलो खेल उनिहरुले जिते (15 -17 ),दोस्रो खेल हामीले (१५ - ५ ) र अन्तिम खेल उनीहरुले (१५ - १७ )। खेल नेपाली चलन अनुसार (जुन टिटि काउन्ट जस्तो न भई, १५ मा हुने गर्छ) मा खेलिएको थियो। जे होस हारे पनि निकै गार्हो गरी जितेका थिए जित्ने ले। तेस्रो गेममा हाम्रो ११ हुँदा उनिहरुको ४ थियो, तर हाम्रो दुर्भाग्य, उनिहरुले हराए । नक आउट खेल भएकोले हारसंगै हामी वाहिरीयौ।

दोस्रो गेम नेपाली फ्रेन्च आर्मी (नेपाली जो फ्रेन्च आर्मी हुन) र नेपाली एकता समाज को टिम रहेको थियो। यि दुई टिम विचको खेल अत्यन्त रोचको थियो। यस्तो लाग्थ्यो यो खेल फाईनल खेल हो। मलाई के लाग्छ भने यो दुई मध्ये जस्ले जित्छ उसले उपाधि हात पार्छ। जे होस हेर्नेको लागि पनि यो खेल एकदम रोचक थियो । आर्मीका खेलाडि हरु हेर्दै ज्यान परेका र छरिता थिए भने नेपाली एकता समाजको टिम धेरै पहिले देखी तयारी गरिरहेको तथा राम्रो थियो। गुरूंगहरुको टिम हो यो, कोही भनिरहेका थिए ।

तेस्रो खेल Courneuve टिम र वाँकिरहेको अर्को टिमको थियो । यो खेल रोचक थिएन।  Courneuve टिम, हाम्रो हाराहारीको होला, ले अर्को नाममात्रको टिमलाई १-१५ र ४ -१५ को सोझो खेलमा हराएको थियो।

१७ तारिखमा हुने खेलवाट माथिका तीन विजयि टिम मध्ये एकले उपाधि हात पार्ने छ। खेल हो जे पनि हुन सक्छ, तर नेपाली एकता टिम उपाधिको दावेदार ठानेको छु।

यसरी पेरिसमा पहिलो पाली भलिवल खेलियो। खेलमा हारजित हुन्छ नै, यो एक हारजितको लागि भन्दा पनि नेपालीहरको जमघट एवं एकताको लागी आयोजित खेल थियो।  खेलका केही तस्विरहरु तल छन्:

तस्विर: Courneuve की कोही ठूली मान्छे उद्घाटन गर्दै, साथमा निर्मलदाइ

तस्विर: NRNA

तस्विर: होमनाथ अर्याल र NRNA का अध्यक्ष

तस्विर:  खेलको नियमको जानकारी गराउँदै

तस्विर: नियमलाई ध्यानपुर्वक सुन्दै :)

तस्विर:  हाम्रो Ad Hoc Team

तस्विर:  हामीलाई हराउने साउदी अरव आर्मिका दाईहरु (कोर्टवाहिर)

तस्विर:  नेपाली एकता समाजका खेलाडिहरु (उपाधीका दावेदार, दायाँ)

तस्विर:  नेपाली फ्रेन्च आर्मीको टिम राम्रो खेल वावजुद नेपाली एकता टिमसँग पराजित

तस्विर:  Courneuve को टिम जसलाई हामीले Trial Game मा हराएका थियौं (सर्माजीको टिम)

तस्विर: Courneuve को टिम सँग भिड्दै अर्को टिम

तस्विर: के भयो हँ?

तस्विर: खेलाडि तथा दर्शक

तस्विर: दर्शक महिलाहरु

१५ मे २००९ | © नोवल

पागल वनाईदेउ
--------------------
पागल वनाई देऊ
सत्यतामा वाँच्न सक्छु,
देखेका सारा कुरा
निर्धक्क खोल्न सक्छु॥

म रुन सक्छु त्यतिखेर,
जव वल्छन् मान्छे झैं दाउरा
म कराउन सक्छु त्यतिखेर,
जव वन्छन् लासका खटिया
संभव छ जीउन यसरी,
जव वन्नेछु म पागल
तव मात्र हुन्छ मेरो यो
जलेको मन शीतल॥

भुक्दछन् कुकुरहरु यहाँ
न्यानो खाटमा वसी,
मुठार्छन् जुँगा म्याउँहरु
छत आँगनीमा रमी, 
तर पाउँदैन मान्छे यहाँ,
पेटी रातको शिरानी
पागल वनाईदेउ
मानवता वुझ्न सक्छु,
भरिएको गुजी जालो
मनवाट फाल्न सक्छु॥

म चाहन्न वस्न कसैपनि,
वनी अन्धो आँखा देख्तै,
म चाहन्न वाँच्न कसैगरि,
वनी वैरो कान सुन्दै
पागल वनाई देऊ
सत्यतामा वाँच्न सक्छु,
देखेका सारा कुरा
निर्धक्क वक्न सक्छु 
सुनेका सारा कुरा,
निर्धक्क खोल्न सक्छु
पागल वनाईदेउ,
मानवता वुझ्न सक्छु
पागल वनाईदेउ॥

***

भन्छन् "जिन्दगी एक यात्रा" हो। फेरी "जिन्दगी भित्र पनि यात्राहरु" हुन्छन्। त्यसैले "यात्रा भित्र धेरै यात्राहरु"  हुन्छन् तर सवै यात्राहरुको संझना भने हुँदैन। आज कुरा गर्नलागेको यात्रा एक त्यस्तो यात्रा जुन सायदै भुलिएला जिन्दगी भर।

कुरा गत वर्षको हो । हामी ईटाली भ्रमणमा निस्केका थियौं। हुनपनि हामीले ईटालीको सिर देखी पुछार सम्मका चर्चित सहरहरुलाई समेटेका थियौं।  Milan, Rome, Pisa, र Venice  घुमेका थियौ।  

व्यक्तिगत रुपमा  भन्नु पर्दा Rome र Venice जति Milan र Pisa  राम्रो लागेन। हेर्ने नजर आ-आफ्ना हुन नि कसो?। संझिन पनि सजिलो छ Venice घुमेको दिन। अझ त्यो २००७ को अन्तिम रात त विर्षन लायकको छैन। नयाँवर्षको सुरुवात त झन के विर्षनु, ... , संझनाको पोको समयसँगै फूक्दै जानेछ :) । आज भने  भेनिसको संझना स्वरुप यो नोट लेख्दैछु। 

भेनिसको वारेमा, Wikipedia वा अरु कुनै ठाउँमा लामा लामा लेखहरु नै हुन्छन्। सारांसमा भन्नु पर्दा भेनिस एउटा Archipelago हो जुन 18 islands मिलेर बनेको छ (रे)। यो Canal को लागि पनि प्रख्यात छ। त्यहाँ  झन्डै 150 canals छन् (रे) । 

यातायातको कुरा गर्नु पर्दा  Waterbus र Gondola कुरा नगरी रहन सकिन्न। हामीले Gondola भने चढेनौ महँगो थियो क्यारे। पेरिसमा रहँदा Metro (Sub-way) को Map  हेरिन्थ्यो भने त्यहाँ Waterbus को - एक छुट्टै अनुभव थियो हामीहरुलाई। Thailand को जस्तो Sandy Beach भने थिएनन् त्यहाँ वरु समुद्र र क्यानलवाट सिंधै उठेका घरहरु। त्यसैले पनि Venice र थाईल्यान्डका Islands हरुमा प्रिथकता थियो।

Islands का रंगिन घरहरु हेर्दै र पोज पोजमा फोटो खिच्दै दिनभर जलयात्रामा हामी रमायौ। यो ठाउँमा त "यो हिन्दि फ्लिमको सुटिंग भएको, हामी पनि खिच्चौन ....." - साथीहरु भन्दै थिए। साँच्चै नै भेनिस एक रमणिय ठाउँ  रहेछ भन्ने कुरा अनुभववाट थाहा पाईयो।   केही झलकहरु यहाँ राखेको छु।

तस्विर: Grand Canal सायद

तस्विर: पख है, म ईटालीको झन्डा समाउछु

तस्विर: ३ देशमा रहेका ४ जनाको हाम्रो दलवल

तस्विर: Prajwalan र Abha

तस्विर: Islands का रंगिन घरहरु अघाडि तस्विर खिचाउँदै भरत सर

तस्विर: Prajwalan र म

तस्विर: Abha & Bharat

तस्विर: तस्विर आँफै वोल्छ

तस्विर: धेरै पोज मध्येको एक पोज :)

तस्विर: Canal माथिको एक पुल

तस्विर: क्यानल र समुद्रवाट सिधै ठडिएका घरहर

तस्विर: क्यानल र समुद्रवाट सिधै ठडिएका घरहर