मेरो फूलबारी

जिन्दगिमा कति परिक्षा दिईयो कति गनेर साध्य छैन। बर्ष नै गन्ने भएपनि १० बर्षको स्कुल, २ बर्षको I. Sc, ४ बर्षको B. E. 2 बर्षको M.E., कति कति। अझ Entrance देखि Dual degree का परिक्षाहरु अनि Semester System मा भएका परिक्षाहरु गन्ने हो भने सयौं पुग्छन्। हरेक परिक्षामा पास र फेलको कुरा हुन्थ्यो। तर आज यस्तो परीक्षाको घडि आएको छ, जुन प्रिथक छ, जहाँ पास र फेल नहोला, तर पनि उत्तर मिलेन भने फेल भए बरावरको पिडा हुन सक्छ। त्यसैले त मैले मैले मन दरिलो बनाएर बसेको छु ता कि उत्तर नै मिलेन भने पनि चित्त बुझोस।

फोटो: मेरा दुई भान्जा (‘भान्जा JP’ अर्को ‘भान्जा BR’ तर कुन, कुन हो थाहा छैन)

दुई शव्द: "फूलवारी व्लगमा फूलवारिका चर्चा गरिने छ। भमरा र एक फूलको वार्तालाप केहि धाराको हुनेछ" ले.

खण्ड एक (१)

“कस्तो सोचेको है, पखेटाले उड्नु पर्दाको पिडा के बुझेको छौ र, तिमी फाईदाहरु मात्र हेर्छौ कि के हो?”के आँडेकुरा गर्छ,…………………………
--------------------------------------------------------------------------------------------------------

British हरुले Asia रजाई गरेका थिए रे भन्ने पढेको सानो छँदा। सात समुद्र पार गरेर जमिन कव्जा गरेर राज गर्ने दिन नि थिए रे। हाम्रा पुर्खाले डटेर लडेका दिन पनि थिए रे। क्या अचम्म लाग्ने । यो ईतिहासमा घटेको घटना हैन जस्तो लाग्ने। रे का कुरा नै पत्याउनु पर्ने रहेछ यो संसारमा। मान्छे जन्मिन्छन्, अर्को पुस्तालाई जन्माउछन्, हुर्काउँछन अनि बिलय हुन्छन्। यो नै रहेछ संसारको जीवन चक्र।

1. Nepal ( http://en.wikipedia.org/wiki/Flag_of_Nepal)
1. The flag was adopted, with the formation of a new constitutional government, on December 16, 1962
2. the only non-quadrangular national flag
3. one of only two non-rectangular official jurisdictional flags in the world (the other is the flag of Ohio, USA)
4. a simplified combination of two single pennants from different branches of the previous rulers
5. It is the oldest official flag in the world.

2. Finland (http://en.wikipedia.org/wiki/Flag_of_Finland)

3. Thailand (http://en.wikipedia.org/wiki/Flag_of_Thailand)

4. Philippines (http://en.wikipedia.org/wiki/Flag_of_Philippines)

5. UAE(http://en.wikipedia.org/wiki/Flag_of_UAE)

6. France (http://en.wikipedia.org/wiki/Flag_of_France)

7. Italy (http://en.wikipedia.org/wiki/Flag_of_Italy)

गुरुब्रम्हा गुरुर्विष्णु: गुरुर्देवो महेश्र्वर्:
गुरु:साक्षात परब्रम्ह तस्मै श्री गुरवे नम्:

माथिको श्लोक सवैले देखे, पढे वा सुनेको हुनुपर्छ। नत्र पनि केही छैन। यो स्लोकले गुरुको बबाल बखान गरेको छ नि। जस्तै कि गुरु ब्रम्हा हुन रे, बिष्णुहुन् रे के रे के रे…।

यसो सोच्नुस त तपाईं गुरु कसलाई भन्नुहुन्छ? उहि त हो, हुरुरुरु कक्षामा लग्ने अनि ढोका थुनेर पढाउने गुरु हुन; जसले पढायो उहि गुरुहुन्; आदि-आदि। यस अर्थमा जति बिषय हामिले पढ्यौं उति जना गुरु। तर अलि हैन जस्तो लाग्ला, किनकि २ बिषय एउटै गुरुले पढाउन सक्छन। कुरा यसो पनि त हो, एकै बिषयमा धेरै गुरुहरु नि हुन्छन्। त्यसैले सालाखाला १ बिषय १ गुरु भन्नेको होला।

मलाई लाग्छ, माथि भने जस्तो सजिलो छैन गुरुको संख्या गन्नलाई। मलाई त लाग्छ, गुरु ति हुन जसले सत्मार्गमा हिड्न सिकाएका छन्। यस अर्थमा बुवा, आमा गुरु, दाई दिदी गुरु, पढ्न नजाने पनि त्यो अप्ठेरो जिबनमा गतिलो सुझाव दिने हर्के दाई गुरु…..। हो, पक्कै पनि। त्यसैले मेरो गुरुको परिभाषा ठिक छ भन्न सक्छु। ढोका थुनेर, हाजिर लिएर घन्टौं फलाक्नेलाई म गुरु भन्दिन। हुनसक्छ यसो गरेकाहरुको कुराले मेरो मगजमा नयाँ-नयाँ कल्पना सक्ति वढाईदिएका छन्, यदि कसैले गरेका छन् भने म मान्न तैयार छु, र मानेको पनि छु।

कुरामा अलिक नजिक्यौं: थेसिसले पेलिएको बेला आफ्नो थेसिस कमिटिमा रहेकाहरुलाई गुरु भन्ने कि नभन्ने उसो भए? तिम्रो Advisor कस्तो छ भनेर मैले कसैलाई सोधें भने तलको मध्ये एक उत्तर पक्कै आउँछ: मैंले गरेको केही देख्दैन, फलानाको जस्तो एड्भाईजर मेरो भए कस्तो हुन्थ्यो, कत्ति पेल्छ मलाई, मेरो लागि समय छैन उ संग, केहि सिकाउने हैन सव आफैं गर्नु पर्छ, मेरो जुनियर्सलाई म यो Advisor लिन कहिल्यै पनि भन्दिन,नाम मात्रको छ, ठिकै छ खासै पेल्दैन, दामी छ यार, Student को कुरा वुझ्छ, सहयोगि छ, आदि-आदि। मेरो उत्तर पनि यही भित्र छ, तर भन्न चाहन्न अहिलेनै।

थेसिस कमिटिका ३ जना Advisors मध्ये २ जनासंगको गंभिर छलफल पछि केही फल मिलेको अनुभग गरेको छु, यो हप्ता यानेको २००७ को १९ तारिखको दिन। INT र AIT का दुवै Advisor हरु सँगै बसेर आफ्नो थेसिसवारे छलफल गर्न पाउँदा त निक्कै रमाईलो लाग्ने रहेछ, तर Challenging पनि। साथिहरुले Video Conferencing को लागि छु्ट्याएको समयको टुक्रामा समेत दुबै तर्फका Advisors हरुसंग कुरा गर्न सकेनन्। मेरो भाग्य भनौं या के भनौं, दुवैलाई संगै राखेर घन्टौं कुरा गर्न पाईयो। चर्काचर्कि वादविवाद गरियो। चर्का-चर्कि यस मानेमा कि, Logic हरुका वाँणले प्रहार गर्ने न कि भौतिक अस्रले। यो छलफलवाट ठोस निर्णयमा पुगिएको छ अहिले।

फोटो: मेरा दुई Advisor हरु : Dr. Anis (Left), Prof. Kanchana (Right) [Prof. Kanchana (AIT), Computer Science Department, Director of INTERLAB. Dr. Anis खुंखार ग्याता OLSR र MANET का। OLSR Protocol बनाउनमा यिनको पनि देन छ]

फोटो: AIT को Advisor संग तस्बिर खिचाउँदै (१९ डिसेम्बर,२००७)

"यो कविता कोही पनि मानिसको जिवनसँग संबन्धित छैन। सवकुरा काल्पनिक हुन। संयोगबस सकैको जिवनमा मिल्न गएमा यो संयोग मात्र हुने छ। कुनै पेसा प्रति नकरात्मक टिप्पणीको लागि नभई, पुर्ण मनोरंजनको लागि मात्र यो लेख लेखिएको कुरा संपुर्ण पाठक महानुभाबहरुलाई जानकारी दिलाउन चाहन्छु"।
-लेखक

कविताको शिर्षक छ, Programmer
-------------------------------------------------------------------------------------------------
प्रोग्रामर (Programmer)
--------------------------------------------------------------------------------------------------

त्यो दिन,
आज त यो Function सकाउनु छ,
सात दिन देखिको यो तगारोलाई जसरी भएनि ढाल्नु छ,
दिनदिनै प्रोग्रेस सोधिरहेको बोसलाई चित्त वुझाउनु छ,
आज त यो Function सकाउनु नै छ।

हिड्दा पनि किन मिलेन, खाँदा पनि किन मिलेन,
सोच्दा सोच्दै बित्यो रात पनि,
अनि २ घण्टा अघि हिडियो अफिसलाई,
त्यो Function आज सकाउनलाई।

For loop मा प्रोव्लेम भयो कि भनेर While loop नि नलगाएको हैन,
Global Variable ले पो हो कि भनेर Local Variable प्रयोग नगरेको नि हैन,
Compile नै नभएको भए पनि, Compiler ले दिन्थ्यो होला Error Line Number,
के भो के भो, जे भए पनि आज यो Function सकाउनु छ।

त्यही दिन,
बार्ह्र बज्यो, १ बज्यो, Function ले कामै गरेन बा,
कुर्सि फनक्क फर्काएँ अनि हेरें, Senior Programmer, नाम अघिको टाईटललाई,
मुसुक्क हासें, म बरिष्ठ Programmer wow,
फेरी कुर्सि फर्काएँ, वोसको म्यासेज ?
फर्काएँ म्यसेज “यास सर, आई विल फिनिस वाई ५ ओक्लक”
फेरी सोचें, जसरी भएपनि यो Function सकाउँछु आज त।

केहि सिपलागेन, केही गर्दा नि भएन, Function मिल्दै मिलेन,
धन्य बोसले फेरि पनि म्यासेज पठाएनन्,
ओ, तलवको चिठी नि पाईयो, आहा।

गएँ बसपार्क, उही बस उही कंडक्टर झनक्क उठ्यो रिस,
खोले चिठि हेरें Salary Sheet।
म झल्यास्य बिउझिएँ, साईडमा खलासी, हँसिलो अनुहारले मलाई हेर्दै
सोचें आज त भाडा दिसकेँछु,
पछिल्लो सिटतिर खास खुसको आवाज सुनें,‘अफिसले निकालि दिएछ, अनि….’
अरुको कुरा मलाई के खसखस,
म फेरी सोच्न थालें, उहि Function किन मिलेन?
सोचें, साला आज त जसरि पनि यो Function सकाउनु थियो,
कोल्टे फेरें, दु:ख्यो हातमा , यसो हेरें,
स्लाईन पानी बगिरहेको थियो मेरो हात हुँदै................................................................

बिदेशमा हुँदा के के खाईन्छ होला, विदेशी खाना?... .। आंशिक सत्यता छ जस्तो लाग्छ। कहिले काँहि खाईन्छ विदेशी खाना, साथिभाईहरुसंग। तर यो मन न हो, ताते-ताते गर्न थाले देखि खाएको दाल, भात र तरकारी एक दिन खान नपाउँदा त के के नपुगे जस्तो लाग्ने। त्यसैले विदेशी परिकार जे जति खाए पनि पेट त मेटाउला तर मन भने मेटाउन सक्दैन। त्यही भएर आफ्नै स्वादको खाना बनाउन वाध्य हुन्छौं, जति नै अल्छि लागे पनि।

हामीलाई मात्र त्यस्तो लाग्ने हैन रै छ। Kitchenमा देखिने भिडलाई राम्ररि केलाउने हो भने पनि थाहा हुन्छ। सार्बजनिक Kitchenमा बेलुका सात बजे देखि भिडभाड सुरु हुन थाल्छ। एउटा पुरा होस्टेलको Building लाई एउटामात्र Kitchen भएकोले पनि यो भिडभाड सुरू हुन्छ। बिशेष गरि बेलुकाको ८ बजे निक्कै भिड हुन्छ। त्यसैले समय छैन भने कि त सात बज्नु अघि जानु पर्छ कि त १० बजे पछि। नत्र भिडमा कुर्नु पर्छ।

विदेशि खाना कै कुरा गर्दा अचम्मै लाग्ने। परिकार पनि थरि-थरिका, स्वाद पनि थरी थरिका। संझौं त, तरकारीमा नुन नहाली खान सक्छौं हामी? लगभग असम्भव। बिना नुनको तरकारी के तरकारी हैन त ? तर सवैलाई त्यस्तो लाग्दैन रहेछ। थाईहरुले खाने तरकारी संझिदा जिव्रोले कति गुलियो बा बा भन्न बाध्य गराएको क्षण ताजै छ अझ सम्म। तिनिहरु त नुनको सट्टा चिनि हाल्ने रहेछन। यस्तै रमाईला घटनाहरु छन् फ्रेन्च खानाका पनि। मान्छे बरावर अल्ला लाग्ने वगेट अनि सयौं थरिका चिज ले आजकल त मन नै लोभ्याउन थालेको छ। लठ्ठी जस्ता र लामो यो बगेट एक प्रमुख खाना बनेको छ साईला र कान्छाको लागि।

अझ नजिकवाट नियाल्न मनलाग्यो Kitchen र आसपासको वातावरणलाई। हिटरवाट चल्ने हट प्लेट वाला Kitchenमा कुनै गारो छैन पकाउन। स्विच अन गर्यो, अनि कतिको तातो बनाउने त्यस अनुसारको नंवर आउन्जेल औंला राख्यो त्यो टच स्क्रिनमा। अनि बसायो भाँडा। उहि त हो ततायो, तेल खन्यायो, प्याज र लसुन पड्कायो अनि बेसार राख्यो। त्यसपछि पर्-पर् भुट्यो, पानी लगायो अनि वेला वेलामा चलायो, नुन मसला लगायो, अनि लास्टमा चाख्यो….. J । भात पकाउन त झन सजिलो। Kitchenमा माईक्रो वेभ र हिटर पनि छ। खानेकुरा तताउन निकै सजिलो लाग्छ माईक्रोवेभमा। फनक्क घुमायो कति मिनेट तताउने त्यहि अनुसार, अनि कति पावरमा राख्ने त्यो पनि घुमायो, खानेकुरा भित्रराखेर ड्याप्प डोका लाईदिएपछि घन्टि नबजुन्जेल गफगाफमा बितायो। टिङ् गरेपछी खानेकुरा निकाल्यो अनि सुरुगर्यो खान।

Asian, European र African हरुको विशेष जमघट हुन्छ Kitchenमा। South Asian हरुको खाने कुराहरु लगभग उस्तै। दाल, भात, तरकारी। Indian हरु भने रोटि चपाटी पनि खाने गर्छन प्राय:। तर केही फरक पर्ने रहेछ पकाउने चलनमा। कोही वेसार पहिले नै राख्छन, कोहि पछि। श्रिलंकनहरु तरकारीमा दूध हाल्छन्, अलि नौलो लाग्ने। Indian र श्रिलंकनहरुको तरकारी सार्रै पिरो। एकदिन खाएको त बा बा.. खप्नै नसक्ने गरि पिरो…।

कति रमाईला घटना घट्छन् Kitchenमा। कैयनका भाँडाकुडा साटिएका घटनाहरु नि सुनिन्छ बारम्वार। सुरु सुरुमा त धेरै अप्ठेरो लाग्ने गर्थ्यो भिडमा पकाउन, खान, तर पछि त्यही भिड पनि रमाईलो लाग्न थाल्यो, सायद पुरानो अनुहारका आउने भएर पनि होला। Pakistani, Indian संग मिलेर हिन्दि बोल्दै French केटा-केटीहरुलाई जिस्काउनु कुनै नौलो लाग्दैन अव। वुझ्ने भए तिनिहरुले कति गालि गर्थे होला…..। के थाहा तिनिहरु पनि त्यसै पो गर्दैछन कि हामीलाई पनि ? ति फ्रेन्चहरुको लामो किस (Kitchenमा समेत) कुनै नौलो लाग्दैन अजलक।

एक दिन बेलुकाको कुरा हो, साँईलालाई त्यति भोक लागेको थिएन। उही हो, तरकारी भए पछि गमगम खाने साँईलालाई किन किन भोकैलागेन त्यो बेलुका। श्रिळंकन साथिवाट खै के तरकारी माग्यो, अनि खायो साईलाले बल्ल बल्ल। भोलि विहान पकाउन गईयो, त्यही Kitchenमा। दाळवसाउन लाग्यो साईलो, तर दाल नै छैन। कोठामा खोज्ज्यो तै पनि छैन। अन्तमा अगिल्लो विहान Kitchenमै छोडिएको निस्चत भयो। तरकारी मात्र पकाउन वाध्य भयौं।

भर्खरै किनेको दालको पुरा प्याकेट Kitchenमा छोडिएकोले पनि कुरा गरियो साथीहरुसँग। एउटा साथिले लगेको रहेछ। “खै कस्ले छोडेछ, मैले सवैलाई सोधें, कसैले हैन भन्यो, अनि मैले राखिदिएँ, तिमीहरुको पो रै छ”, उसले दाल दिंदै भन्यो। हराईसकेको दाल पाईयो, राम्रै भो त। वास्तवमा साथिहरु यस्तै छन् Kitchenमा, केहि हराउन्न हरायो भने भोलि पल्ट पाईन्छ। सवैले उस्तै व्यबहार गर्यो भने कति रमाईलो हुने रहेछ यो वातावरण। पछि साईंलो भन्दै थियो, ‘हिजो वेलुका त्यो श्रिलंकनले दिएको दाल त हाम्रो पो रै छ…..”। खित्का छोडि छोडि हाँसियो….“आफ्नै दाल पो खाईएछ”………।

Kitchenमा हुने धेरै रमाईला विचको एक रमाईलो घटना थियो यो। जे होस त्यो साथिलाई धेरै धेरै धन्यबाद। उसले चुपलागेर नि बस्न त सक्थ्यो नि। मजाको लागि मात्र यो घटना सुनाएको हो, उसको निर्दोषताको प्रशंसा नगरि रहन सकिन्न।

Kitchenको १ बित्ता पर गाईको मासु गदगद् गर्दै पाकि रहेको हुन्छ, हाम्रो तरकारी पनि उसरी नै छड्किरहेको हुन्छ १ बित्ता वर ‘तँ भन्दा म के कम’ भनेर। हलाल भन्दा अरु मासु नखाने अनि पोर्क भने पछि तर्सने मुस्लिमहरुलाई पनि १ वित्ता पर पाक्दै गरेको पोर्क त्यस्तै लाग्छ होला। त्यसैले भन्न सकिन्छ, अनेकता बिचको एकता छ Kitchenमा। धेरै फ्रेन्च वोल्न नजाने पनि बोन्जु, म्याक्सि, बोन्नापेति, वोन्स्वागे, ओवोव्वा, कम साभा आदि आदि बोलिन्छ राम्ररि नै। एक्लैले एकै पटकमा Nepali, Indian, Shrilankan र तरकारी भुटेको, भुटिदिएको यो Kitchen, Kitchen Kitchen नभई एक अन्तराष्ट्रिय सम्मेलन केन्द्र जस्तो लाग्छ। तर फरक यति छ कि यहाँ झन्डा हुन्नन् मिलाईएका कुर्सि हुन्नन्, टाई लगाएका मान्छे हुन्नन् तै पनि आज भोलि किन किन यो Kitchen निकै प्यारो लाग्छ। एक दिन Kitchen जान छुटाईयो भने पनि ठूलो अन्तराष्ट्रिय कार्यक्रम छुट्योकि झैं लाग्छ। अहिले मेरो अन्तराष्ट्रिय कार्यक्रमको टायम भयो, धेरै लेख्न सक्दिन, बाइ, :D.

दश बर्ष अघि (२०५४ साल) को एक रात: “कान्छा, ए कान्छा”, सुतिस्। म झल्यास भएँ अनि हत्तपत्त बिउझिंदै भनें “सुतेको छैन आमा”। “यत्रो वेर बोलाईसकें के हो, बोल्नु छैन, डढाउलास नि ओछ्यान”। वत्ति निभाएर सुत्नु नि। “हुन्छ आमा म पढिरहेको छु, रेडियो ठुलो भएर होला बोलाएको नसुनेको”-जवाफ फर्काईहालें। निदाएको भएपनि रेडियो बजिरहेकोले सजिलो भयो उत्तर दिन।

हरेक साँझ ६, ७ बजे सवै जस्तो खाना खाईसकेपछि गाउँनै सुतिसकेको हुन्थ्यो। आफु भने पढ्नु पर्ने, ग्रिहकार्य गर्नु पर्ने भएकोले केहि क्षण ढिला सुत्थें (८-९ बजे रातको) । SLC को तयारि गर्नु पर्ने भएकोले बत्ति मेरो प्राथमिकतमा पर्थ्यो। मतलव मैले जुन कोठामा लान्छु भने त्यहाँ लान सक्थें। नत्र त दिदी, दाई, बुवाहरुसंगै पढ्नु पर्थ्यो।

एक निद्रा पुर्याईसकेर बिउझिँदा (करिब ९,१० बजे रातको) मेरी आमाले मेरो कोठामा बत्ति बलेको देख्नु भयो भने सोधिहाल्नु हुन्थ्यो, त्यसरी नै। कैयन रात मैले थाहा नपाई नै बत्ति निभाईदिनु हुन्थ्यो र त्यसको लगत्तै भोलि बिहान सोध्नु हुन्थ्यो ,“हिजो कतिबेर सम्म पढिस त कान्छा”? मलाई थाहा भै हाल्थ्यो कि मैले हिजो बिर्षेछु बत्ति निभाउन। त्यसैले म मुन्टो निर्याउन बाध्य हुन्थें।

मैले फेरी त्यही बत्तिलाई संझे। मेरो बत्ति तलको फोटोमा देखाएजस्तै थियो। त्यसैले त मेरो म्यासेन्जरमा धेरै दिनसम्म मैले सजाएर राखेको थिएँ मेरो बत्तिलाई मेरो फोटोको सट्टामा जसले मलाई बिर्षनै नसक्ने गुनलगाएको छ। अहिले पनि त्यही वत्ति हुनुपर्छ मेरो घरमा। किनभने बत्ति प्राय: हराउँदैन। बरु रोईरहेको होला मलाई नदेखेर वा भोक लागेर (तेल सकिएर)।

तस्बिर: मेरी धिप्रि (बत्ति) तिमी ठ्याक्कै यस्तै थियौ।

“ए साईला? के हो मेरो माया लाग्दैन? चिसोले कठ्यांग्रिदा पनि सोध्धैन बा… म आफैले संझाउनु पर्छ सघाउ भनेर, कस्तो जमाना आयो यार”-मैले गोजिमा मस्तले हात हालेर हिडिरहेको साईलालाई भने। साईलाले मुस्काउदै भन्यो-“के भन्छ यो कान्छा, सोलुको ठिटो रे, हेर एउटा झोला घिसार्न नि यस्तो”। “के गर्नु त पोख्रेली साईला, मेरो पनि त उहि हात नै हो, कति चिसो भा छ” मैले उसको निधारमा मेरो हात राख्दै भने। आ छु छु….. उसले प्रतिक्रिया जनायो।

हो, हरेक सुक्रबार यहि दुईपांग्रे झोलालाई विडमा समाएर घिस्याउँदै हाम्रो यात्रा सुरु हुन्छ क्याफु तिर, जिस्किदै जिस्काउँदै। क्याफु हाम्रो कलेज नजिकैको सुपरमार्केट हो। हाम्रो बन्दोबस्तिको सामान किन्ने ठाँउ। एक हप्तालाई खाने कुराहरु किन्नु पर्छ। नत्र सार्है गारो पर्छ, यस्तो चिसोमा । प्राय: हरेक दिन खुल्ने यो सुपरमार्केटमा शुक्रबार, शनिबार बिशेष चहलपहल देखिन्छ।

मलाई कालीमाटिमा दिदी भिनाजुसंग गएर किनमेल गरेको को नि याद आयो। कालिमाटि त्यही ४-५ पटक गईयो होला। तर यो क्याफु, नगई नहुने सुपरमार्केट बनेको छ, Evry मा बस्नेहरुलाई। फलफुल, कपडा, खानेकुरा लगायत भाँडाकुडा सबकुराहरु एकै ठाउँमा किन्न सकिन्छ। कोहिसंग बोल्नु नपर्ने, गयो छान्यो, पैसा हेर्यो अनि चित्त बुझ्यो भने किन्यो, रमाईलो छ क्याफुको किनमेल।

कालिमाटि जाँदा खल्तिमा पैसा छ कि छैन हेर्नु पर्छ। छैन भने कालीमाटीमै पुगे पनि घर फर्केर पैसा लिएन भने रित्तो हात फर्किनु पर्छ, तर यहाँ…..सुक्को नली गए हुन्छ, कसरी? “लौ, फ्रान्समा सुको चले पो लानु त”, “पहिले नै तिरिसकेको होला” भन्ने उत्तर आउलान।

कार्डको प्रयोग गर्छन धेरैले। कोठा खोल्न, गेट खोल्न, फोटोकपि, रेस्टुरेन्ट, प्रिन्ट आदि-आदिमा। विकसित मुलुकहरुले पैसा हातले गनेर दिने चलन नै बितेछ। "पैसा आउछ हातले नगनि, पैसा जान्छ हातले नगनी-कस्तो जमाना”। गोजी पैसाले कहिले पनि ठुलो नहुने बरु कार्डले चै। यसो भनेर नोट नै बनाउन्नन् भनेको हैन, बरु कमै प्रयोग गर्छन भन्नेको।

हाम्रो कालीमाटिमा दुर्गन्धको चर्चा के गर्नु र, यहाँ नि दुर्गन्धको चर्चा हुन्न। त्यहाँको दुर्गन्ध जहिल्यै हुने भएर यहाँ क्याफुमा दुर्गन्ध कहिल्यै नहुने भएर।

कुरा क्याफुको, कालीमाटिको मात्र हैन। कुरा कसरीको पनि हो? किन कालिमाटि क्याफु बन्न सकेन? कुरा यहि हो। १ किलो टमाटर किनेर २ किलो हाल्न सकिन्छ क्याफुमा, तर त्यहि संभब छैन कालीमाटिमा। तै पनि कोहि पनि यस्तो बेईमानि गर्दैनन् क्याफुमा। आखिर किन? यो कसले गर्दा भएको हो त? यही प्रश्न आज तेर्सिएको छ मेरो सामु। खानै नपाईने ठाँउमा ठगठाग नौलो हैन, एक मनले भन्छ। “फेरी यो अवस्थालाई साधारण नेपालीले गर्दा हो त?”, त्यसैले म मान्न तैयार छैन।

हुन त यहाँकाहरुले त्यस्ता कालीमाटि कति भोगीसकेपछी क्याफु बनाएका होलान्? फेरि यहाँका मान्छेले मेसिनले सवैकाम गर्ने बानी परेका छन्। जे मा पनि मेसिनको प्रयोग। धेरै छन् कुरा त। तर जे होस् मेरो कालिमाटि चाँढै क्याफुजस्तो बनोस। मेरो नि यही कामना कि हामी नेपालीहरुले शान्तसंग बाँच्न र बस्न पाऔं त्यसपछि कालिमाटिलाई क्याफु बनाउने सुरुवात स्वस्फुर्त रुपमा हुनेछ। हामीले पनि केहि सिक्नै पर्छ अव त।

२ बर्ष भो तिहारमा टिका नलगाएको। गत बर्ष (२००६) AIT हुँदा टिका लगाउन मिलेन। अहिले मिल्छ तर कोही छैन। फ्रेन्चहरुलाई दिदी के बनाउनु, न धर्म मिल्ने न त भाषा। गाई खाने जात र गाई पुज्ने जात १८० डिग्रिले फरक छन् ।

हुन त बिदेशमा हुँदा स्वदेसको जस्तो सवैकुरा कहाँ पाइन्छ र। तै पनि यो मन त हो , पाईदिए कति रमाईलो हुन्थ्यो जस्तो लाग्ने। सायद धेरै जस्तो बिदेशमा बसेकाहरुको कथा यस्तै हुन सक्छ। तर कतिले त दिदीहरु (चिनजान मार्फत) बनाएर टिका लगाउने चलन पनि छ। मेरो लागी यो उपाय पनि कामलागेन।

विर्षन खोज्छु, यि चाढ, पर्व ..। तर कहाँ भुल्न सकिने रहेछ र। अनलाईन रेडियोको गित ले झन-झन मेरो मनलाई घरको संझना दिलाउछ। देउसी, भैलो "म वुच्चै......", म फेरी संझिन्छु।

भोलि भाई-टिका, दिदीहरुले भाईहरुलाई पुज्ने दिन। दिदीभाईहरुको मिलन कति रमाईलो हुन्थ्यो। समय, काल र परिस्थितिले नै त हो यो सब। फेरी सोच्छु, धेरै बर्षपछिको तिहार कति रमाईलो हुन्छ होला । साधारण गणित लगाउने हो भने यस्तो होला: हरेक बर्ष y को रमझम हुन्थ्यो र x बर्ष पछी लगाउंदा x.y बराबरको रमझम लिनु पर्छ पछी। तर सवै संसार गणितिय कहाँ छ र, यि कुराको मोल कहाँ हुन्छ र। त्यसैले यो बर्षको रौनक यो बर्षकै हुन्छ, अर्को बर्ष अर्कै। त्यसैले मेरो मेरो गणितिय विषय गलत हुनआउँछ। यसैगरि दिनभर मनमा बादविवाद चलिरह्यो ।

तेलको घेरो लगाईसके पछी, फूलले पूजा गर्दै सप्तरंगले भरिएको त्यो निधारको, अनि गलाको मखमली र सयपत्री फूलको मालाको कल्पना गर्छु। अहँ यो पालि संभव छैन। यो कल्पना कल्पना मै रहने छ यो बर्ष। भन्छन भगवानले जे गर्छन राम्रैका लागि गर्छन। त्यसैले मेरा लागि भगवानले जे गरेका छन् लागि गरेका होलान।

मखमली फूल र सेल रोटि यो मेरो साईट मार्फत दिंदै "दिदीहरुलाई शुभ-दिपावलीको शुभकामना" दिन चाहन्छु"।

तस्विर: दिदीहरुलाई यो मखमली फूल

तस्विर: दिदीहरुलाई यो सेल रोटि पनि

केही दिन अघि हामी ०५८ बिसिटि को याहु ग्रुपमा बि ई को फुलफर्मलाई लिएर बिचार विवेचना चल्यो। यो शिर्षकको सुरुवात गरेका थिए 058BCT514 रोल्नं भएका साथि अर्थात क्रिष्ण पौडेलजले यसरी:
================================================
Krishna Paudel Wrote:
=====================================================
I found the definition of B.E. as follows:
----------------------------------------------------------------------------
8 Semesters are there

80 GB syllabus

80 MB we study

80 KB we remember

80 Bytes we answer

BINARY marks we get,

The Degree Finally we get is B.E.

That is Brain Empty (B.E)

Do you agree?

cheers,

K.P.
----------------------------------------------------------------------
मलाई पनि दिउँ-दिउँ जस्तो लाग्यो, मैले पनि लेखें फुलफर्मसहरु यसरी:
================================================
Nobal Wrote:
================================================
सानो कोसेली, KP को Definition माथी
----------------------------------------------------------------------
कोहि भन्छन् B.E. Bachelor of Engineering हो,
कोहि भन्छन् B.E. Brain Empty हो,
कोहि भन्छन् B.E. Bhalu (भालु) पढ्ने Engineering हो (कपाल संझत),
कोहि भन्छन् B.E. Bichara.. Engineering हो,
कोहि भन्छन् B.E. Bachelor (अविवाहित) को Engineering हो(पढ्ने, पढाउने),

कोहि भन्छन् B.E. Bhakari vitraune Engine ho,
कोहि भन्छन् B.E. Bhutrako (भुत्राको) Engineering हो,
कोहि भन्छन् B.E. Bhihe ma mol badhaune Engine ho,

खै के भनु भनु.....
मलाई त लाग्छ,
B.E. Bahira जानलाई Entrance हो,
B.E. Bahira जानलाई Entrance भो,

पसुपति नाथले हामी सवैको रक्षा गरुन्।
जय वि ई।

वाई,

नोवल
----------------------------------------------------------------------

Photo: My target is clear: how to achieve the largest medal in previous picture. Same ball i.e. Mikasa again. (Udesha ke linu uhi chunu chandra aka)

Photo: Supporters in semi final (19th October, 2006). Anusha, Sailesh, Bharat, Abha, Sangita, Shuvalaxi, Shovana, Ami (from left-down-up)

Photo: Same for another set also ok? Taking juice for energy (19th October, 2006)

Photo: Tools for hooting- Empty bottles and Juice for players (19th October, 2006). Subaj and Bishnu.

Photo: Me smiling? Of course, we won semi final too.! Gr8

Photo: Nepali Volleyball Team (First-Rummer up ) with supporters.

Teams: Vietnam, Nepal and Thailand:

Vietnamese team is a good team only in defense. I didn't find a good striker in the team. You can see almost all players are short in the following figure. They became second runner-up in mini-olympic 2006.

Nepalese team proved a middle-class team. This was their first participation in volleyball. They didn't loss any match except in final.

Thai team never lost a single game. They are balanced team in gender :). All are good players. Perhaps they have already took trainings. More important, the match was in AIT, where the proportion of thai students is almost 40/50 %. Although general height of thai is around 5 ft., these players are above that figure.

Team: Thailand, Winner, a balanced team (male, female, ).

Conclusion:
This was my first international game. I got a chance to handle as captain for Nepalese team. As far as I know, this was the fist time Nepali Team played volleyball in Mini-OLYMPICS in AIT. I would like to give thank to all of the supporters for their cheering and want to say sorry for being defeated from Thailand team. Without any preparation, we could became first-runner up. This was our great achievement. Thanks to all team members for faire play and good support.

Ramailo Kura:
Tufil had told me to send 10 names of volleyball players. Accordingly, I had given 10 names. Suddenly I got to know that the number of players is reduced to 8 when we were on queue to receive medal. Fortunately, all 7 players were in front of queue except one. What happened is that the non-player (7th one in the queue) took gift (medal + T-shirt) (because he didn't get the modified information). I felt bored by the decision of reducing player number to 8. Person who played didn’t get anything whereas person that didn’t play got ….. Finally, I decided to give T-shirt to non-player and medal to actual player….I am really sorry la...it was not my mistake……

Lesson Learned:
“Don’t feel weak before you taste the battle”