मेरो फूलबारी

विशेष कारणले गर्दा ब्लगमा पोष्ट गर्न ढिला भयो यो पाली। यो अघिको पोष्टिंग २२ जुनमा , आज ९ जुलाई। लगभग १५-२० दिन जस्तो कुनै पनि लेख, रचना, संकलन नपाउँदा खिन्न हुने विशेष गरी अमेरिकामा रहेका साथीहरु एवं थाईल्याण्डमा रहेका मित्रहरुलाई पस्किदै छु। आशा छ राम्रो नै लाग्ने छ।

गत महिनाको पहिलो व्लग जस्तै यो महिना पनि दिदीको कवितावाट पोष्ट गर्न शुरु गरेको छु। 'भ्रुणको आवाज' नामको पहिलो कविता धेरै साथिहरुले मनपराउनु भएको थियो, संततिको ताप नामको कविता पनि कम चाहिँ छैन नि।

यो कविताले शहरमा पढ्ने, पढाईमा मतलव नदिने वालवालिकालाई झटारो हानेको छ। एकातिर घन्टौं हिडेर विध्यालय पुग्नुपर्ने गाउँघरको अवस्था छ, अर्को तिर घरैवाट वस चढेर पुगिने शहरको सुविधा पनि छ। तर किन किन धेरैजस्तो शहरका नानीहरुले आफ्नो वानी पढाईमा भन्दा अन्य कुरामा लगाएर वावु आमाको लगानीलाई खेर फालि उनिहरुको सपनालाई चकनाचुर पार्ने खोजेका होलान भनेर कवियित्री चिन्तित देखिन्छिन् यो कवितामा। त्यसैले त उनि भन्छिन:

कहिं पाउनु छैन कलम किताव स्कुल धरि

कहिं पाए पनि मतलव छैन हरि हरि!!

जहाँ कुनै कुराको अभाव छैन जस्तो कि खान, लाउन, स्कुल, कपि, कलम, किताव, नोट, गाईड, तै पनि किन किन पढ्नै मान्दैनन् वा शहरका नानीहरु! कतै यो कविता सुने सप्रिन्थे कि ? ;)